Het zit er weer op, de vakantie. Net als in Thailand (2018) zit ik nu buiten aan een tafeltje de achterstallige blogs te schrijven. Ruim twee weken geleden braken we ons zwervershuishouden op en aanvaardden de terugweg… Via een kronkelroute steken we in een rechte lijn naar boven. Koffietijd in de schaduw, uitzicht op stiertjes …
In Celle-en-Morvan komen we helemaal bij van de tocht. Wat hebben we veel gezien, wat een heuvels hebben we beklommen en wat een vergezichten stonden ons daarachter te wachten. Het duurt even voordat dat allemaal bezonken is. We staan op een reusachtige plek, zonder buren links of rechts, aan het snelstromende riviertje dat meer leven …
We zeggen Goudargues gedag, langzaam trekken we terug naar het noorden. De boel wordt met passen en meten ingeladen, wonderbaarlijk hoe dat hele chaotische tentenkamp uiteindelijk netjes in auto en karretje terecht komt. Alle variabele voornemens ten spijt is ook de laatste camping een ouwe getrouwe. De route ernaar toe daarentegen is voor ons onbekend. …
Anders dan op de vorige campings zijn hier géén kinderen, alleen vutters die met hun kleine kleinkindertjes videobellen. Hier hebben we buren links, rechts en achter ons, slechts gescheiden door een heggetje zodat je alle conversaties woordelijk kunt volgen. Dat is wel wennen na alle ruimte en stilte. En het uitzicht missen we. Hier is …
Zaterdag. We trekken verder naar het zuiden. Na alle avontuur van de afgelopen week zijn we toe aan rust en ‘thuisgrond’. Terroir. Dat zoeken we echter wel via een fascinerende, ons onbekende route op. Door de Haut Jura volgen we de route richting Genève. We schampen Zwitserland, komen door tal van ski-dorpen. Draaien en spiralen …
Na een rustdag in de schaduw moeten we nodig weer een spannende route rijden. Om te beginnen van Gerbépal naar de Chateaux d’Eguisheim, dan verder naar Sélestat en bovenlangs terug. Daar zijn we wel een dagje zoet mee. Na de koffie vertrekken we, we hebben tenslotte vakantie. De weg kronkelt; we kruipen door La Roche …
Dinsdags worden we rustig wakker worden en ontbijten net zo rustig: wachten tot de tent droog is. Om 11 uur zijn we klaar voor vertrek. Het wordt een bloedmooie dag; het bloemetjesgordijn behoedt ons voor een zonnesteek. Een even zonnig geel bankje nodigt ons op de koffie. Slingerend door de Ardennen koersen we af op …
Vandaag is het woensdag 15 juni. We zijn al een aantal dagen op pad en onderweg, pas nu heb ik de rust en tijd om een ordentelijk blog in elkaar te flansen. Ik ga de reis niet in detail uitspellen, dat lijkt me bijzonder irritant om te lezen. Picknick hier, picknick daar… Ik hoop het …
Via een avontuurlijke tocht komen we ten langen leste op de afsluitdijk in de standaardfile terecht. In Friesland heeft de zon zich achter dikke wolken terug getrokken, weggejaagd door de wind. Weilanden, paarden, wat bonte koeien, afgewisseld met “Kameleon-dorpjes” en uit de kluiten gewassen boerenhoeves… maar geen enkele knappe picknickplek te vinden. Voor mijn gevoel …
Al een paar dagen word ik van hot naar her meegesleept. Laatst moest er zo nodig met Beessie, die blauwe lawaaipapegaai, getourd worden. Dat betekent slapen op de achterbank. Na een halfuurtje lekker knorren stoppen ze alweer bij een grote winkel waar het vreemd ruikt. Ik mag mee naar binnen in een karretje, gelukkig wel …
fonkelingeninhetzand.com 