Meer van hetzelfde |

Heel langzaamaan klimmen we uit het griepdal al is de algehele conditie nog niet best. We lopen over de markt, drinken koffie met Mireille die het aandurfde met meneer De Vries naar de camping af te dalen. Oftewel: geen nieuw nieuws onder de zon.

Bonporteau enzo

Lange mouwen, lange broek en dikke sokken aan, jas aan en wandelschoenen opgediept: we gaan het zieke zweet eruit werken. Ik had de Sentier de Fenouillet bedacht, starten bij Plage Bonporteau. Dat was aardig vlak in mijn herinnering…

Zelden heb ik mij zo vergist. Het pad gaat loodrecht omhoog, met diep uitgesleten rotsspleten in het fonkelende gesteente. En zoals altijd: wat je naar boven klimt, moet je aan de andere kant weer afdalen langs net zo’n slechte weg. Er lijkt geen end aan te komen. Ik heb een paar foto’s gemaakt van wat ik dacht dat de ergste stukken waren, daarna had ik mijn volle aandacht nodig voor mijn voeten en de stekeltakken die in m’n gezicht zwiepten. Ravi huppelt gezellig mee, bij een zwijnenpoeltje hebben we moeite hem ervan te weerhouden in de oranje klei te gaan baggeren. Al met al hebben we net-aan 4 km gelopen, het leken er veel meer.

De nacht brengt veel wind en kou. Dat niet alleen: ook een zwijnenfamilie rumoert om de tent. Gijs stapt naar buiten en staat onverhoeds oog in oog met een stuk of wat biggen terwijl Pa Beer achter het hek commentaar staat te leveren. De beesten zijn totaal niet van Gijs onder de indruk, het kost hem enige moeite om ze een endje weg te jagen. Ik slaap door de meeste commotie heen.

Van-alles-wat-dag

De zon doet hard zijn best, die wind is evenwel ijzig. Een eenzame parasol van het terras hangt tientallen meters verderop treurig in een boom. Het is een goeie dag voor het zwembad en de was. Als die droog is, wil Gijs ineens lopen. Ik heb ’n particulier kapelletje op mijn lijstje staan, Chapelle de Pardigon. Het is een klein dingetje en we kunnen niet naar binnen maar het ziet er fraai uit, met die blauwige natuurstenen lijkt het haast gemozaïekt.

Om echt te kunnen wandelen rijden we door naar Gigaro. Hier waait het eveneens behoorlijk; mijn telefoon slaat op tilt van een weldadige overdaad aan blauw. We vinden een nieuwe doorsteek dat ons rondje met meer dan de helft inkort: bij de liggende boomstam recht omhoog naar het grote achterpad. Mijn voeten en ik halen opgelucht adem. We sluiten deze gekke dag af met crèpes, met uitzicht op de baai waar we een paar uur eerder liepen. De zon gaat vroeg onder.

Knutselen

Dyaantje maakt teveel kabaal, waarschijnlijk door een versleten versnellingsbaksteun. Gijs is de afgelopen dagen bezig geweest te proberen het onderdeel te krijgen, we willen er zelfs voor naar de Mehariclub Cassis rijden, hier 100 km vandaan. Die kunnen ons helaas pas volgende week aan het ding helpen. We bellen met Burton in Zutphen. Als zij het dingetje opsturen is het hier uiterlijk…? We gaan het meemaken. Tadaa! Nog voor 12en is eindelijk het pakketje geleverd. Ravi is als altijd nieuwsgierig: zou er iets lekkers in zitten? Sorry beest, niet eetbaar.

Gijs duikt onder de auto. Er is niets leuker dan knutselen aan je karretje op de camping. Zie je wel dat al dat gereedschap van pas komt. Met enig geweld komt de steun los, aan het gesmolten en gesleten rubber is goed te zien wat het ding te lijden heeft gehad van de bloedhete ritten boven zinderend asfalt. Geen wonder dat ons bij aanvang zo timide ezeltje zo ging bokken na verloop van tijd.

Een poosje later zit alles weer in elkaar en kan Dyanes kruk eronder uit. Alle losse onderdelen terug op hun plek zetten neemt het volgende halfuurtje in beslag en dan kletst de klep dicht. Nu zijn we alleen benieuwd of dít echt het enige euvel was… Zou het geholpen hebben?

Na een stokbroodje gaan we het uitproberen. Beneden bij de boulevard hangt er van alles in de lucht, dat gaan we eerst bekijken. En niet alleen bekijken: op de boulevard moeten we ons een weg banen door de aftershaves en Douglas-uitverkopen terwijl vanaf het strand de vette kokoswalm van Nivea en Ambre Solaire ons in het gezicht slaat van de glimmende lijven, gebronsd tot zwartgeblakerd, die liggen te braden op het zand. De windveren wedijveren met de vrolijk vliegende vissen. Het lijkt wel zomer.

Via een achteraf kronkelroute, D93, slaan we af richting Ramatuelle. Fotoshoot bij Col de Collebasse (plm 136 meter). Tenslotte komen we bij Port Grimaud. Jaren geleden dat we daar waren, tijd voor een weerzien met de kanaaltjes, de nogakleurige huizen en de bruggetjes.

Les Terrasses de l’Eau Blanche

Kennen jullie ook al. Blijft mooi. We sjouwen tot boven de camping (druk aan ‘t zwembad), uitkijkend naar Maison Foncin op de heuvel in de verte. Grijs bestofte sokken en schoenen, ze hebben goed gewerkt. 9900 Stappen, niet slecht in deze conditie.