Daar gaan we weer |

Tomstom gebruikelijk worden we al snel het bos ingestuurd. Opnieuw een pad dat we niet (her)kennen, hoe Tom die dingen uit zijn geheugen schudt, geen idee. In de bermen zijn oranje mannetjes her en der gele waarschuwingsdriehoeken aan het plaatsen: “Chasse en cours!” Net als ik bedenk “gatverdarrie, je zal zo’n verdwaalde kogel door je dak krijgen” dreunt er ineens een harde knal vanonder de vloerplaat. Ik schrik me te barsten. Gijs stopt, loopt een rondje en checkt onder de auto. Het zal wel een gewone tak geweest zijn, er ligt tenslotte genoeg herfst op straat.

We snorren gerustgesteld door. Van cementfabriek naar cementfabriek, het hagelt ervan langs de Rhône. Zolang je rond de rivier rijdt blijf je in industriegebieden, doodsaai. Eenmaal de Rhône over wordt het afwisselender.

Daar verschijnt ook eindelijk wat zon. Mysterieus zijn die bergen van Parc Naturel Réginal du Vercors in schaduwnevels. De Vercors, weten we, is donkergroen noten- en natuurgebied, al dat fraais blijft echter rechts van ons liggen. We passeren Viviers (vierkante kerktoren), Rochemaure (burchtstadje) en bij Pouzin steken we onverwacht weer de Rhône over.

De lucht trekt verder open en wordt het uitzicht gaandeweg Zwitseriger, heuvelachtiger en authentieker naarmate we de Vercors naderen. Komen we ineens toch langs de notenkwekerijen. We huppelen steeds van durp naar durp, slierend over de rotondes en in zijn 2 lange hellingen van 10% op. Vergezichten, kerktorentjes zoals de spitse van Voiron en locals die omkijken als ze ons gepruttel horen. Forten en kastelen, al dan niet tot ruïne vervallen lijken lukraak in het landschap gepoot. We lunchen in het zonnetje, nog een uurtje te gaan.

We hebben een Mercurehotel in Bourg en Bresse geboekt. Hond bezet bed, wij puffen uit met een drankje en chips. ‘s Avonds eten we wat in ‘t restaurant. Morgen gaan we naar Metz, kijken wat Tom daarvan vindt…

Voor ons ontrolt zich een groen heuvellandschap, een groot veld met -naar Hollandse maatstaven weinig- witte scharrelkippen, Poulet de Bresse: dit is het Barneveld van Frankrijk.

Kijk nou, een rood-witte HY knippert ons tegemoet. En een eend met duimpje uit het raam. Een Dauphientje. Een Peugeot. Eén lange slinger van old- en youngtimertjes, wat is dit een vrolijke club! Ik ben vanzelfsprekend te laat met mijn camera, zo zitten we te zwaaien en te lachen. Wat een enige ontmoeting in dit druilerige weer.

We golven door de Jura, bekend om zijn AOC wijnen. Ik zie alleen de vignobletjes op de rotondes, slechts heel in de verte gloort iets wat een wijngaard zou kunnen zijn. We zitten op de Bis-route naar Nancy, zeer geliefd bij campers en caravanners. Echt een aanrader. Het is zondag, op die enkele walvis na is het erg rustig.

In alle ruimte zwerven we. Over heuvels met steeds nieuwe vergezichten over het dal waarin we vervolgens afdalen. Naarmate we noordelijker komen, kleuren de bossen meer en meer in Indian Summertinten. Van dit alles komt niets op de foto, tegenlicht, te ver, te donker en vooral: ik heb het te druk met kijken. Daarbij slingeren we nogal, wat voor mij geen goeie combi met de telefoon is.

Na de Jura duiken we de Vogezen in. De sneeuwkettingen zijn niet nodig al rijden we het hele stuk voornamelijk in zijn drie wat een hels kabaal maakt. Geregeld moet er naar de tweede of zelfs de eerste versnelling worden teruggeschakeld.

Voor Nancy plots vertraging van een uur? Dat gaan we niet doen. Er plopt een alternatieve route op, dat zou 45 minuten schelen. Door Pompey en Custines, daarna volgt een déviation… die verderop is afgesloten dus volgen we de déviation van de déviation. Achter de meute aan. Terug op de A31 zien we dat de andere kant muurvast staat. Goed gegokt!

Om half 4 zijn we bij onze ouwe trouwe Ibis-koe Woippy. Een grote kamer, de hond dit keer ónder het bed terwijl zijn bench uitnodigend is opgezet. Mafkees.

We maken ons op voor het laatste hortje naar huis. We gaan het zien hoe het vandaag loopt. In elk geval laten we Luxemburg links liggen, rijden via Arlon wat een prima weg is. Vlak voor Luik bij Sprimont eindelijk koffietijd, bokkoud met een blauwe lucht.

Bij Luik volgen we de borden E25 Maastricht, wat Tom en Goog ook zeggen. Twee tunnels, je mag er maar 50 maar het sukkelt wel lekker. Na Luik kunnen we de gewone route Maastricht-Eindhoven-Utrecht-Amsterdam volgen, wat een verademing is in vergelijking met de heenreis.

Half vijf zijn we thuis. Het autogeraas uit de oren, met een drankje rust in de tuin, Ravi onder zijn tafel met een knaagje. Gijs raapt driekwart emmer noten in 10 minuten tijd. Herfst in Holland en nog steeds… buiten!

… tot even later de bui losbarst. Herfst in Holland!