Vanmorgen nog was het dubben. Wat trek ik aan? Welke schoenen passen erbij, welke lopen het beste? Nu zitten we, moe maar voldaan zoals dat heet, aan een ijsje op de Gewelfde Stenenbrug. Want na “Klim naar de hemel” in 2018 en “Klim naar het Licht” in 2019 was het vandaag de beurt aan “Klim naar het Grote Raam” voor een memorabel vriendinnen-dagje-uit.

Het begint allemaal bij de Grote kerk in Alkmaar waar een gezellige dame in het tickethokje ons de te volgen route wijst (“Volg de paarse pijlen naar boven en dan terug de gele pijlen naar beneden volgen. Jullie hebben geluk, ze zijn met het raam bezig dus je kunt al heel wat van het nieuwe glas-in-lood bewonderen!”) wat de ticketcontroleur vijf meter verderop dunnetjes overdoet. “Weten jullie dat ze nu aan het venster aan het werk zijn?” Ja, dat weten we. We lachen er met zijn allen om, het gras is al voor zijn voeten weggemaaid, zo heeft-ie niets meer te doen.

Onderaan de eerste trap sluit een jongeman zich aarzelend bij ons aan. Hij bekent hoogtevrees te hebben. Vorige keer heeft hij het bezoek aan de Klim uitgesteld tot het te laat was, ditmaal kocht hij direct zonder nadenken een kaartje. Al na de eerste twee trappen houdt hij zich krampachtig aan elke volgende staander vast, maar zet met een grimas op zijn gezicht dapper door.

Tree voor tree, stap voor stap, foto voor foto. Informatieborden loodsen ons – bij gebrek aan tourguide èn ter afleiding – door de geschiedenis van de kerk en het Grote Raam. Halverwege stuiten we plots op een paar blote enkels in werkschoenen aan de andere kant van het veiligheidsglas waar een aantal mensen doende is één van de 214 mozaïekpanelen te plaatsen. Een gek gezicht, die benen.

Het complete kunstwerk verbeeldt, vrij geciteerd: “De kleuren van de opkomende zon over het landschap met bovenin de blauwe lucht” als symboliek voor “Licht van de Vrijheid.” Toch is een blauw vlak niet enkel zoveel tinten blauw, nee, er zitten rode en gele stukjes door, in de volgende ruit misschien wat meer groen. Stuk voor stuk achtvoudige mandala’s. Van zo dichtbij is het caleidoscoopeffect, de inspiratiebron van de ontwerper, goed te zien. Een verzameling edelsteenkleurige stukjes glas sprankelend in het zonlicht. Ik word er spontaan blij van.

Tree voor tree, stap voor stap, foto voor foto gaat de tocht verder. De panorama’s strekken zich voor ons uit. Ten langen leste kijken we, wankel in de wind op 40 meter boven de grond, op het carillon dat heel vriendelijk een melodietje voor ons speelt.

De afdaling gaat in aanmerkelijk vlotter tempo. Tree voor tree, dat wel, weinig stappen, geen foto’s. Omwenteling na omwenteling. De jongeman rent haast naar beneden. Daar teruggekeerd, nemen we afscheid van hem. Ja, we zijn trots op ‘em, hij heeft het tot boven aan toe gered, tot zijn eigen verbazing.

Met moeie voeten struinen we nog wat door de kerk. Ik zie al voor me hoe het nieuwe kunstwerk naadloos in het eeuwenoude gebouw lijkt te gaan passen. Gefascineerd door het lichtspel van de gekleurde ramen zoek ik de juiste hoek zodat ik die kroonluchter net níet op de foto krijg maar precies wél de weerschijn van het glas-in-lood op de stenen omlijsting. Het levert mooie plaatjes op al zeg ik het zelf.

Als we onze ogen genoeg de kost gegeven hebben, is ook de innerlijke mens aan versterking toe. En zo zitten we dan, bij IJssalon de Mient met een royaal ijsje op tafel, domweg bootjes en mensen te kijken. Onze blote voeten mogen bijkomen op de koude klinkers.

PS: Omdat ik alle details niet in mijn verhaaltje van minder dan 600 woorden kwijt kan, volgen hieronder wat websitelinks waarop meer informatie te vinden is.

De site waarop veel details over het raam te vinden zijn en je een indruk krijgt van het grote geheel: https://hetgroteraam.nl/.
Lees hier meer over het ontwerp van het venster: https://hetgroteraam.nl/het-ontwerp/ en de uitvoering: https://hetgroteraam.nl/nieuws/making-off-goed-op-schema/.
Mocht je de kerk en zijn geschiedenis interessant vinden, kijk dan op: https://grotekerk-alkmaar.nl/historie/

---