Zoals aangekondigd gingen Zij en ik op cursus. Puppytraining. Dat was in deze bijzondere tijden makkelijker gezegd dan gedaan. Drie goed aangeschreven kynologenclubs werden gebeld en gemaild, zonder reactie. Toen één van hen na twee weken eindelijk contact opnam, waren de -overigens legitieme- smoesjes de lockdown, geen groepslessen, wachtlijsten vanwege alle coronapuppy’s en zo verder. …
Een poosje terug lag er ineens een berg wit spul in de tuin. Nou, dat was lachen! Ik kon eindelijk mijn speurneus gebruiken en neusballen met koude witte bolletjes. Springen met alle vier mijn ijsbeervoeten in de lucht en dan neerploffen in de sneeuw, rondjes rennen achter mijn zowat bevroren staart aan en ijsgekoelde keutels …
Drie weken ben ik nu bij mijn nieuwe gezin thuis. Zij hebben mij Ravi genoemd, dat is Sanskriet voor ‘Zon’. Zon hebben ze immers nooit genoeg en met mij haalden ze een zonnetje in huis. Mijn doopnaam, of stamboeknaam (haha, alsof je het over koeien hebt) is voluit Rum of Cotton’s Queen, zoon van Amber …
Op 8 januari, twee weken na het eerste bezoek, gaan we weer naar Houten. De vijf oudste pups, de kleinen van Maan, worden dezer dagen allemaal door hun nieuwe verzorgers opgehaald. Het Katoenen huishouden raakt al wat leger. Gijs krijgt Muck, het kleinste reutje op schoot, ik het grootste, Rum. Als ik later de foto’s …
Als we na twee weken bij de puppy’s mogen komen kijken, ligt een ontstoken blindedarm dwars. Daar ben ik zomaar een week zoet mee en daarna ben ik geen stuiver meer waard. Het bezoek aan de hondjes moet uitgesteld worden. De kerstverrassing voor de kinderen is daarentegen zeer geslaagd. Huilen van het lachen, lachen om …
Dit verhaal begon al lang, lang geleden. Een hondje. Eigenlijk hebben we altijd al een hondje als huisgenoot gewild. Steeds waren er wel argumenten te bedenken waarom het niet verstandig was. We wilden reizen, lange, verre reizen met het vliegtuig. We hadden drie opgroeiende kinderen. We werkten allebei, het beestje zou dagenlang alleen thuis zijn. …
