Schrijven over iets waar je eigenlijk geen kaas van gegeten hebt, is nog zo makkelijk niet. Ik heb hierbij echt hulp van Gijs nodig, bij sommige foto’s heb ik geen idee waar ik naar zit te kijken. Dan volgen er termen als “iets verrots” of “dinges” en “huppelepup vat”. Het voorgaande verhaal is dan ook dankzij Gijs tot een enigszins logisch verslag geworden. Nu maar hopen dat dat dit keer ook lukt.

Want ja, na de DS is natuurlijk de Dyane aan de beurt. Het arme beessie heeft maanden in de garage staan wachten, ingebouwd tussen de oleanders, dozen kerstverlichting en oud papier. Na het zonsondergang-testrondje met de DS maken we de volgende dag een tochtje door Twisk om te kijken wat er ook alweer moest gebeuren. Oja, dat was het. De piepende en krakende vering.

Wanneer de auto op de brug staat wordt duidelijk waar het kreunen en steunen vandaan komt: de vering ziet er bijna vergaan uit. En zie dat maar eens los te krijgen! Met de beste wil van de wereld en veel brute kracht lukt het Gijs niet om de moeren van de veerbus los te krijgen. De tangen en sleutels die hij heeft (en dat zijn er heel veel en alles dubbel) zijn niet groot genoeg om goed grip te krijgen. Speuren op internet leert dat het benodigde gereedschap wel te koop is maar dan óf prijzig óf met een levertijd van twee weken. Daar hebben we niets aan.

Gelukkig hebben we een zoon die heel handig is met de freesmachine. Gijs klopt aan bij een plaatselijk mechanisatiebedrijf voor een stuk staal. Zoonlief tekent met een slim programma de sleutels en programmeert ze in de machine, et voilà: twee steeksleutels met de goede maat rollen eruit. Schuren, spuiten en ze lijken net echt. Indrukwekkend: sleutelen om te kunnen sleutelen, met dank aan zoonlief. Voor hij zich op de moer en veerbus gaat uitleven toont Gijs me nog even waar die sleutel nou voor nodig is zodat ik een béétje een idee krijg waar we het over hebben.

Nog steeds is er brute kracht nodig maar dan komen de veringen toch los. Als ze uit elkaar gehaald zijn en alle losse onderdelen op de werkbank liggen is pas goed te zien hoe slecht ze zijn. Hier is geen redden meer aan, hier moet geld gespendeerd worden. Het glanzende staal van de nieuwe veringen is echter geen gezicht. Weer gaat Gijs met de spuitbussen aan de slag, eerst in de glanzende grondlak, daarna matte eindlak.

Nog een dag sleutelen en de Dyane zit weer in elkaar. Dat vraagt om een rondje door de verzopen polder waar kelders onder zijn gelopen en de aardappels liggen te rotten. Het Lelygemaal heeft het zwaar.

---