Bij het leeghalen van het huis van Pa en Ma komen uit alle hoeken en gaten papiertjes met aantekeningen tevoorschijn. Vooral verstopt in de vele boeken vinden we de gekste dingen. Zo herkenbaar vaak, deze weet-je-nogs en gedeelde herinneringen. Ik noem er een paar.
Een zelfgemaakt gedicht voor het poesiealbum van kleindochter in het handschrift van (O)ma op een vel gescheurd uit een oude agenda. Een kladje van Pa met een idee voor een kaartje of brief. Een haastig genoteerde ingeving voor een toespraak, of ‘kerstverhaal’ zoals wij dat noemden. Elke snipper waar woorden op geschreven kon worden, werd benut. Er werd zelden iets weggegooid. Postpapier uit hotels werd mee naar huis genomen, de enveloppen eveneens. Pa en Ma moeten indertijd een hele voorraad aangelegd hebben…
Ma’s gedichtenbundels, sommige nog van vlak na de oorlog, staan nu uiteraard bij mij in de kast. Met potloodaantekeningen in de kantlijn en al, zo leer ik mijn -veel jongere- moeder een beetje kennen. Een oranje schoolschriftje zit ertussen, met een bloemlezing van de gedichten waar ze van houdt: M. Vasalis, Paul van Ostaijen, Guillaume van der Graft…. wie kent ze niet.
Ik tref daar een plaknotitie in aan met een haiku van Ma’s eigen hand, gauw ergens opgeschreven. Eronder een regel van Pa, die het altijd beter wist. Daaronder weer een variant door Ma. Blijft de eerste, intuïtieve versie toch het mooist.
Het fameuze recept van (O)pa’s olijfbrood duikt meerdere malen op. Gekrabbeld op een geeltje, op een envelop, in een brief aan onze neef in Bergen. Heel de familie bakt nu olijfbrood, iedereen is er dol op. Gewoon met een beetje olijfolie-extra-vierge en wat grof zout om te dippen. Zo simpel, maar zo lekker. Probeer het gerust uit!
De meest memorabele vondst zat veilig opgeborgen in de piano. Met een roestige punaise zijn er lang geleden kaartjes in bevestigd die de data van het stemmen van het instrument vertellen. Een historie op zich. Maar liefst vier keer per jaar kwam de bevriende pianostemmer langs. De eerste datum is in ‘october 1967’. Toch moet de piano zeker ouder zijn dan ik: het vermelde afleveradres is dat van het huis waar Pa en Ma woonden voordat ik geboren ben. Maar waar is het blaadje met de tussenliggende jaren van 1974 tot 1998?
Alles werd vastgelegd, elke gedachte werd bewaard. Voor ons zijn nu al deze velletjes met kriebelhandschriften tastbare herinneringen. Mailtjes uit het verleden.
Ma’s eigen woorden:
Pa’s eigen woorden:
Mémoires van de piano:
PS:
Een memo is ‘een kattebelletje, een memorandum, een aantekening om iemand ergens aan te herinneren.’
Memorabilia zijn ‘voorwerpen die herinneren aan een persoon, een bezigheid of een periode.’
Memoires zijn ‘geschriften waarin iemand herinneringen vermeldt over gebeurtenissen die hij of zij zelf heeft meegemaakt.’
fonkelingeninhetzand.com 