Jullie hebben al lang niets meer van mij gehoord. Wel óver mij natuurlijk. Zij typt haar vingers blauw om al onze avonturen aan internet toe te vertrouwen. Het is toch iets heel anders wanneer ik zelf mijn verhaal doe, vind je niet?

We zijn een paar maanden verder en drie keer raden wat er dan gebeurt. Dan is het ineens herfst. Geen idee, ik had er nog nooit van gehoord. Zomer, met zon en in een tent slapen en veel op de achterbank van de oude auto rijden, ja dat weten we nou wel. Nu gaan we de herfst ervaren. Herfst wil volgens mij zeggen: het is overal nat en modderig, er liggen overal heel veel bladeren en het ruikt overal héél anders. De verwarming in huis loeit, ik lig graag koel in de bijkeuken op de mat of tegels. Wel zo rustig.

Ik mag geen kastanjes eten. Paddenstoelen zijn ook verboden. Door de plassen denderen liever ook niet. Soms ontkomen we er niet aan om door de stromende regen te lopen. Zo smerig. Blaadjes kleven aan mijn poten, takjes kriebelen in mijn vacht en als ik dan ga zitten krabben, wordt het alleen maar erger. De wind maakt me af en toe dol, dan móet ik rennen en stampen door de drabbige viezigheid. Helaas is het gevolg dat ik na zo’n natte wandeling in de bijkeuken in de houdgreep sta en met de waterblazer droog geblazen word. Een kabaal van jewelste, dat kan ik je wel vertellen. De bijkeuken is daarna een grote smeerboel, met blaadjes, takjes en zand overal. Dat moeten ze lekker zelf opruimen.

Dat van die dolle wind is een smoesje hoor. Ik ben nu bijna elf maanden en volop aan het puberen, ik doe net of ik alle commando’s vergeten ben. Ben Oost-Indisch doof. Als ik in beslag genomen word door mijn eigen willetje, mijn eigen neus of oren, dan reageer ik nèrgens op. Dat is toch logisch? Dat hebben zij ook: als ze in een boek verdiept zijn, kan ik zeuren wat ik wil maar dan gebeurt er nix. Wanhopig proberen ze mij nu opnieuw te trainen. Van voren af aan lijkt wel. “Zit-lig-sta-hier-blijf-wacht-stop-klaar-oké-toemaar-vooruit-kom”, er is geen touw aan vast te knopen, wat willen ze nou eigenlijk van me? “Doe ‘es effe normaal joh” is ook zo’n rare uitdrukking. Ik vind dat ik héél normaal doe! Ik ga gewoon lekker mijn eigen gang, over een herfst of drie ben zal ik weleens gaan gehoorzamen.

---