Reizen met Ravi |

Was vorig jaar al een avontuur, voor het eerst met de Dyane, het karretje en de nieuwe tent op reis, dit jaar is er een nieuwe dimensie aan dat avontuur toegevoegd. Ravi. Paste vorig jaar alles precies in auto en aanhanger, dit jaar wordt het opnieuw passen en meten voor alle extra spullen die we meenemen.

Tegen alle verwachtingen in lukt dat zonder problemen dankzij Gijs’ geniale stouw-kwaliteiten. We staan op onze gewone tijd op en rijden zoals altijd twee uur later de straat uit. Comme d’habitude, alleen niet op zondag maar op zaterdag. Op zaterdag? Ervaring leerde ons lang geleden al dat reizen op zaterdag een slecht plan was, waarom hadden we ook alweer bedacht dat dat een goed idee zou zijn? Eén dag extra vakantie? Heel dom van ons. Nooit meer doen.

Het is uiteraard mokerdruk onderweg. Ravi zit braaf op de achterbank, slaapt door alle stress en files heen. Het zal hem een biet wezen. Achtervolgd door buien vervolgen we onze reis. Bij elke stop haasten we ons om onze koffie op te drinken, de eerste druppels vallen in ons kopje. Ravi doet zijn ding en slaapt daarna door op zijn matje.

De N5 dwars door België is dramatisch. Veel te druk, veel teveel stoplichten en rotondes en veel te slecht wegdek. De eend krijgt de nodige schokken te verduren. Net zo stoïcijns als Ravi ondergaat hij zijn lot, terwijl ik met twee handen aan het handvat hang om niet door de hele auto geslingerd te worden. Waarom hadden we ook alweer bedacht dat de kortste route door België ook de beste en de snelste zou zijn? Heel dom van ons. Nooit meer doen.

Alleen de laatste 10-15 kilometers N5 zijn magnifiek. En praktisch verlaten. De aansluiting met Frankrijk is nu klaar, ongemerkt passeren we de Franse grens. Een enkel grensbord langs de weg, that’s all. Hoezo controle op Covidcheckapp of de rabiësprik van Ravi? Zelfs in het hotel wordt nergens naar gevraagd, we moeten alleen de mondkapjes op. Heb ik daarvoor zo in de stress gezeten. Dom van mij. Nooit meer doen.

We lopen een end door het zeiknatte gras met Ravi, waarna hij er als een verzopen kat uitziet. Vervolgens schurkt hij lekker langs de bedden zodat alles ruikt naar natte hond. Dat ruiken wij toch niet. Ravi slaapt als een blok in zijn nieuwe reis-bench.

Na het ontbijt zetten we onze reis voort via de kronkel-route die Tom(tom) verzonnen heeft. Op dezelfde plek als vorig jaar stoppen we voor een foto in het lege veld. De reis is vandaag een groot contrast met gisteren. Het is zondag en doodstil op straat. Anderhalve joggende huisvrouw rond de dorpjes, een handjevol fietsende huisvaders. Je krijgt geen enkele indruk hoe het dagelijkse leven van de bewoners zich hier afspeelt. Hoe gaan de kinderen naar school? Wat doen de moeders? Wie besturen die grote landbouwmachines, en wat doen ze ermee? Op het scherm van Tom meandert de blauwe weg door het groene vlak van land- en/of bosbouw. Het zijn schitterend onderhouden weggetjes, daar kunnen de Belgische snelwegen een voorbeeld aan nemen. Niettemin wordt zelfs dat, na een paar uur meer van hetzelfde, ronduit saai.

Bij wat hoge houtstapels steekt Gijs achteruit het land in voor een broodnodige theepauze. Ravi zit inmiddels vol met gras, pluis en boomschors. Mikten we vroeger de kinderen op de kar om te verschonen, zo is Ravi vandaag de klos. Gijs borstelt alvast een heleboel eruit waarna het iets schonere beest op zijn matje op de achterbank gezet wordt. Snurken is er niet meer bij, parmantig wordt er naar buiten gekoekeloerd. Zijn we er al? Waar dat dan ook mag zijn?

Bij de camping evenmin controle op passe-sanitaire of hondenpenning. Op ons gemak zetten we de tent op, bench erin, hekje eromheen. Ons huis staat. Dan afhaal-pizza en met een trui aan in de tent eten. Mooi, die Morvan, maar niet zo warm. De ruime plek grenst aan een beekje, het water kabbelt ons en Ravi in slaap.

Een paar dagen later slaat het weer om, we zoeken warmere streken op. Ravi laat alles gelaten over zich heen komen. Zijn huis wordt afgebroken, zijn bed ingeklapt. Alle rotzooi verdwijnt in de auto of de kar. Er gaat blijkbaar weer een end gereden worden.

Na een overnachting in een hotel, rijden we de volgende dag met het dak open. Over een hangbruggetje over de Rhône. Daarna gelijk stijgen en kronkelen door leuke gehuchtjes met meer auto’s dan huizen. We zien alleen zondagsfietsers die zich op deze paden wagen.

Zo veel bloemen, net als in de Morvan. Alle huizen zijn behangen met geraniums, opritten worden geflankeerd door grote potten veelkleurige afrikaantjes, erven zijn omzoomd door rozen, heel veel rozen in alle kleuren die onzelieveheer in de aanbieding heeft. De rest van de route volgen we de Bison Futé. In wijnstreken aangekomen, komen met de druivenstokken ook de oleanders en de zon in zicht. De temperatuur stijgt navenant. Krekels wedijveren met het geluid van de motor.

Ravi gedraagt zich als de braafste hond van de wereld. Heb ik me daar van te voren zoveel zorgen om gemaakt. Zal hij niet wagenziek worden na verloop van kilometers slingeren? Wat als Ravi in het hotel gaat blaffen bij alles wat hij op de gang hoort? Zal hij de camping niet bij elkaar janken? En vooral: zal hij niet, net als thuis, woest reageren op de Zuid-Franse kerkklokken die elk halfuur en op het hele uur dubbel slaan, zelfs ’s nachts? Domme zorgen van mij. Nooit meer doen.

Reizen met Ravi? Makkie. Gewoon doen.

2020 < zoek de verschillen > 2021