Ik ben een hondje zonder zorgen. Ik heb geen planning of agenda, slaap de hele morgen, speel de ganse middag. Ik eet en drink en pies en poep, da’s alles wat een zorgen-loos hondje moet.

‘De kans op verveling ligt op de loer’ zegt ze. ‘Laten we gaan shoppen’ zegt ze. Wat ze bedoelt, ik heb geen idee, maar vooruit dan ga ik wel mee. ‘Altijd leuk om nieuwe dingen uit te proberen’ zegt ze, ‘je moet nog zoveel leren’. Verveling op de loer? Rijmelaritis zal ze bedoelen.

Ik houd me slap en zwaar als ze me achter in de auto tilt. Ze zal ervoor moeten werken om me mee te krijgen. Ik piep wat zielig, jammer genoeg worden er geen snoepjes naar de achterbank doorgeschoven. Al snel zijn we op de plaats van bestemming aangekomen. Een groot parkeerterrein met auto’s en mensen en ik mag geeneens rondrennen. Spoorzoeken is ook leuk en dan van links naar rechts van voor naar achter zodat zij duizelig wordt als de riem in de weg zit. Eigen schuld.

Bij de boekwinkel is niets te beleven. Een saaie bedoening, daar is toch niets aan, gáán we nog, kom nou! Ze heeft flashbacks naar de kindertijd van haar kinderen…

Daarna rijden we door naar een grote, heel grote winkel in tweedehands dingen. Allerlei luchtjes, ik snuffel me suf. Ze houdt me heel strak vast, als de dood dat ik alle glazen uit de rekken kwispel of een matje stuk knaag. Hoe komt ze daar nou bij, dat doe ik nooit. De volgende stop is wederom een kringloophandel, maar dan van de rommelige soort, een vergaarbak van bijeen geraapte spullen. Een blind paard kan hier geen schade aanrichten. Tussen de, soms halfvergane, banken en versleten meubels ruik ik vervlogen geuren van vervlogen mensen. Aan deze stoelpoot heeft al eens een kat gekrabd, op dat kleed heeft ooit een hond gepiest, in die tafel zit houtwurm. Ik moet ervan niezen, het stof van decennia in mijn neus. Gauw weer naar buiten en naar huis.

En wat heeft ze nou gekocht? He-le-maal niets. Noemen ze dit shoppen als bezigheidstherapie?

---