Zoals aangekondigd gingen Zij en ik op cursus. Puppytraining. Dat was in deze bijzondere tijden makkelijker gezegd dan gedaan. Drie goed aangeschreven kynologenclubs werden gebeld en gemaild, zonder reactie. Toen één van hen na twee weken eindelijk contact opnam, waren de -overigens legitieme- smoesjes de lockdown, geen groepslessen, wachtlijsten vanwege alle coronapuppy’s en zo verder.

Dat is allemaal leuk en aardig, maar training schijnt nodig te zijn. Voor mij echt niet. Ik ben de baas namelijk en doe precies wat ik wil en Zij doet ook wat ik wil. Prima geregeld toch? Zij heeft echter het idee dat Zij de baas is en ik getraind moet worden. Zucht. Onzekere mensen…. zwaar vermoeiend allemaal.

Er werd stug verder gezocht en gevonden. Er kwam een plekje vrij bij een groepscursus, of eigenlijk een duo-les bij Hondenschool Hond & Mens. Via heel smalle dijkjes ergens achter Schagen kwamen we bij de trainingslocatie. Zenuwachtig als Ze was, schoot Ze direct in de sociale stand, ging zich voorstellen en kletsen. Hallo, en ik dan? Miauwen en zielig kijken werkt altijd, alle aandacht was ineens op mij, die allerschattigste witte pluizenbol, gericht.

Het andere hondje mocht dan twee weken ouder zijn, qua omvang was het geen partij voor deze stoere vent. Uitsloven joh, dat beest. Keurig meelopen, braaf gaan zitten, niet springen. ‘Dat kan Ravi vast allemaal niet’, ik hoorde het Haar denken. Natuurlijk kan ik dat allemaal heus wel, ik heb er simpelweg geen zin in. Jij hebt snoepjes in je handen, dus die geef je aan mij zonder dat ik daar netjes voor hoef te gaan zitten of te lopen.

Hm, zo scheen het dit keer toch niet te werken. Ik moest helemaal gaan luisteren, wat een gekkigheid. Mij eerst lekker maken met een snoepje, dan dat snoepje heel snel wegnemen en een lege hand tonen. En dat allemaal omdat ik moet leren wat het woord ‘nee’ betekent. Ik vind het een nogal kromme gedachtegang. Echt mens die honds denkt, lekker ingewikkeld. Na een paar keer oefenen gaf ik maar toe, om van het gezeur af te zijn.

Meelopen leek stukken makkelijker. Alsof Ze een paard een wortel voorhield, zo liep Ze kromgebogen een snoepje voor mijn neus te houden terwijl we ook nog moesten lopen zonder over elkaar te struikelen. Zo simpel was het dus niet, maar Zij deed haar best en ik kreeg snoepjes.

Ze heeft een heel boekwerk meegekregen waar alle oefeningen en theorieën in beschreven staan. Dat moeten ze bestuderen. Via de computer krijgen ze een theorieles. Zie je wel: de training is vooral voor de mensen. Na tien lessen moeten we examen doen. Ik ben benieuwd of Ze dan alles geleerd heeft én of ik dan zin heb om te doen wat Ze vraagt.

We gaan het zien, oftewel: on verra!

---