Drie weken ben ik nu bij mijn nieuwe gezin thuis. Zij hebben mij Ravi genoemd, dat is Sanskriet voor ‘Zon’. Zon hebben ze immers nooit genoeg en met mij haalden ze een zonnetje in huis. Mijn doopnaam, of stamboeknaam (haha, alsof je het over koeien hebt) is voluit Rum of Cotton’s Queen, zoon van Amber van de Lotnins (Skye) en Neptun the Sweetest Coton (Nigel). Een hele waffel vol. En zeg nou zelf, Rum heeft toch een wat alcoholische bijsmaak? Vandaar Ravi, dat spreekt voor zich.

Na drie weken is luisteren naar mijn nieuwe naam jammer genoeg nog steeds niet mijn sterkste kant. Ja, als er eten in de buurt is, of ze me met snoepjes lokken. Dan wil ik wel luisteren. Maar dat is meer mijn neus die zegt dat er iets van me verwacht wordt dan mijn oren.

Ik moet nog heel veel slapen. In het begin deed ik dat ’s nachts lekker in mijn hok naast Haar bed. De eerste nacht miste ik mijn mama, tante en broer en zus wel, in mijn nieuwe nest. Maar als ik piepte stak Zij dan haar vingers door de tralies en werd ik in slaap gesust. Daarna verhuisde mijn bench naar de andere kant van de kamer en weer wat later naar de overloop. Omdat dat allemaal zo goed ging werd besloten dat ik beneden moest slapen, ik denk omdat ze mijn bed niet meer wilden versjouwen. Dat was elke avond en ochtend namelijk een heel gedoe. Haha, dat hebben ze geweten.

Zetten ze me in de gang, vlak naast de keuken. Sufferds. Was ik net in slaap, begon er een machine met hels kabaal af te wassen. Dus Hij naar beneden, machine uitzetten, mij gerust stellen en even buiten zetten want van schrik moest ik natuurlijk plassen. De volgende avond bleef mijn bed dan ook gewoon op z’n plek in de woonkamer staan. Camera voor mijn snufferd en deuren open zodat ze me konden horen. Inmiddels ben ik al wel een beetje gewend aan al die gekke geluiden van de straat, van de buren, van de vloer boven.

Al twee keer ben ik bij de dierenarts geweest. De eerste keer wilden ze mijn tenen tellen en onderzoeken of ik wel een echte kerel was. Nou, dat ben ik heus. Om te controleren of ik nog genoeg weerstand had voor enge hondenziektes moesten ze mijn bloed hebben. Gelaten onderging ik het aderlaten. Er lagen snoepjes in de hand van de assistente, dan wil ik wel braaf zijn. Later bleek dat ik niet genoeg antistoffen van mama meer had, vandaar dat ik moest terugkomen om ingeënt te worden. Ook een makkie. Omkopen werkt, ik zweer het je.

Straks gaan we op puppycursus. Ik denk alleen dat het vooral lessen voor Haar zijn, want ik heb geen les nodig. Zij moet Honds leren spreken, Zij is degene die dingen moet leren zodat Zij het mij kan leren. Ze zal heel veel hondensnoepjes nodig gaan hebben!

---