Als we na twee weken bij de puppy’s mogen komen kijken, ligt een ontstoken blindedarm dwars. Daar ben ik zomaar een week zoet mee en daarna ben ik geen stuiver meer waard. Het bezoek aan de hondjes moet uitgesteld worden.

De kerstverrassing voor de kinderen is daarentegen zeer geslaagd. Huilen van het lachen, lachen om het huilen. “Krijgen jullie nou eindelijk een puppy?”

Na de kerstdagen gaan we op kraamvisite. De vijf kinderen van Maan (Bronze, Silver, Gold, Pearl en Diamond) lopen ruim drie weken voor op de kleintjes van Skye (Jura, Muck en Rum, genoemd naar Schotse eilanden). Maan is de dochter van Skye. Hun pups hebben echter alle acht dezelfde vader. Het zijn neefjes, nichtjes, halfbroers en -zussen tegelijk. Snap je het nog? In de hondenwereld is dit heel normaal.

Ondanks mijn gammele toestand genieten we van de tien honden. De 101 Dalmatiërs in zakformaat. Een vrolijke beestenboel.

Met zijn tienen worden ze verzorgd door Serena en Jurgen. Met eindeloos geduld en heel veel liefde worden ze begeleid bij het groter groeien. Amper drie weken oud stelen de kleinsten al voer uit de bakjes van de grotere. Niks geen pap of stomme brokjes, maar gewoon echt vlees. En tussendoor zijn de moeders inwisselbaar om bij te drinken.

We blijven veel te lang plakken, moeten dan toch echt de terugreis weer aanvaarden. Als ik de foto’s toegestuurd krijg die Serena van ons gemaakt heeft, zie ik een middelbaar stel totaal verliefd naar een paar wriemelende frutsels staren. Het wachten tot we er eentje mee naar huis mogen nemen duurt lang…

---

© kopfoto: Of Cotton’s Queen