Dit verhaal begon al lang, lang geleden. Een hondje. Eigenlijk hebben we altijd al een hondje als huisgenoot gewild. Steeds waren er wel argumenten te bedenken waarom het niet verstandig was. We wilden reizen, lange, verre reizen met het vliegtuig. We hadden drie opgroeiende kinderen. We werkten allebei, het beestje zou dagenlang alleen thuis zijn. Nee, verstandig was het niet.

Nu kenden we al jaren Mijnheer de Vries, het hondje van onze vriendin in Zuid-Frankrijk. Een soort wollig, wit teddybeertje, slim, eigenwijs en mega-grappig. Een Coton de Tuléar, Katoenhondje, Clowntje van Madagascar. Allemaal mooie namen voor een hypoallergeen pluizenbolletje op pootjes. Toch bleef die wens in de ijskast.

Dat wensen in een ijskast lang bewaard kunnen blijven, bleef te bewijzen over. Nu ik niet, en Gijs thuis werkte gingen we aldus op zoek naar een Katoentje. Alle fokkers werden benaderd, voor elk nieuw nestje kwamen we op een wachtlijst. Telkens visten we achter het net. In november had ik de zoektocht al bijna opgegeven. Ik checkte nog één keer alle sites van de Coton fokkers en ineens waren er twéé nestjes in aantocht. Kijk, dat bood perspectieven.

Er werden acht pups verwacht, heel misschien negen. Wij kwamen als nummer 9 op de wachtlijst. Twee dagen later gingen we kennis maken met beide moedertjes in spé, Maan en Skye. Daarna moesten we maar duimen dat er inderdaad een ‘meneer Jansen’ in één van de buikjes zat voor ons…

---

8 december 2020

“Met blijdschap geven wij kennis van….”

Na een avond slopen, de vloer openbreken om te kijken hoever de rotte CV leiding onder de vloer voor onmiddellijke problemen kan zorgen, gaat ineens mijn telefoon. Wie belt er in vredesnaam zo laat?

‘Of Cotton’s Queen’? Het zal toch niet…? Zenuwachtig neem ik op.

Na vijf pups van Maan, is Skye bevallen van drie gezonde puppers. Eén teefje… ja, en dus twee reutjes. En? En omdat nummer 8 op de wachtlijst persé een teefje wilde, wordt een van die reutjes dus…

VOOR ONS!

Het hele zorgenpakket over de vloer en rotte leidingen is totaal naar de achtergrond verdrongen. Ik hups als een malle door de onttakelde kamer. “Puppy’s! Puppy’s!” Gijs komt grijs bestoft de garage uitgestormd, wat gebeurt er? Puppy’s! Grote ogen kijken me achter het stofmasker en veiligheidsbril aan. Puppy’s? Ja! En wij krijgen er eentje!

Ojee. Gaat het na al die tijd dan toch ECHT gebeuren? Hoe gaan we dit geheim houden voor de goegemeente tot kerst, tot we op kraamvisite geweest zijn?

-wordt vervolgd-

---

© kopfoto: Of Cotton’s Queen