Het ging allemaal zo goed. Zo’n kalmte waarop alles de goede richting op lijkt te stromen. Ondanks een lock down, ondanks onzekere tijden qua werk ontdekte je toch vooral lichtpuntjes als fonkelingen.

Je ging zeilen op die euforie, alles was nu eindelijk goed en dat zou zo blijven. Het risico lag echter allang op de loer. Al die tijd lag die hamer klaar om je uit koers te meppen. Je had het kunnen weten, je had het eerder meegemaakt. En toch hield je nergens rekening mee. De hamer mepte.

Je leeft je leven nu weer per dag. Men zegt: ‘vertrouw op de oceaan en surf op de golven’. Ik kan je vertellen: het water is diep en de stroming soms verraderlijk. Er is veel vertrouwen en moed voor nodig. Elke keer weer denk je dat je verzuipt, nu gaat het echt gebeuren. Elke keer komt dat gevoel over je. Terwijl je weet dat ook deze golf je uiteindelijk aan land zal brengen, ook dit gaat voorbij. Je weet het, ook dat heb je al zo vaak meegemaakt. En toch denk je deze keer weer dat het niet erger kan. Je gaat weer koppie-onder.

De volgende morgen word je wakker en komt de zon op. Alle kleuren rood en paars lossen vanuit het donker op in stralend blauw. Het uitzicht is helder. Op slag lijken je zorgen van gisteren, je angst en pijn verdwenen. De golf bracht je weer thuis.

---