Nieuwe banden onder de auto, nieuwe ruitenwissers voor de ramen: we kunnen weer op pad.  Net als vorige keer zien de weersvoorspellingen er voor de 2cv-club toertocht niet best uit. Het stormt, we hebben wind mee. Doodeng, in een rij gevangen tussen betonnen vangrails bij de wegwerkzaamheden op de Afsluitdijk. Gelukkig is onze Dyane maar een smal autootje.

In Friesland begint het te hozen. Even later schijnt weer de zon. Of allebei tegelijk: kermis in de hel. De ruitenzwiepertjes doen het goed als ik eenmaal heb ontdekt waar het aan/uit knopje zit. De storm geeft ons af en toe een flinke por in de flank.

Ruim twee uur later arriveren we bij het startpunt landgoed Het Laer in Ommen waar Gijs het stuur van me overneemt. Een magnifieke omgeving, de zonnestralen beschijnen het geheel alsof het feest is. Vrolijk danst ook hier de wind mee. Met de gezellige papieren routebeschrijving op mijn schoot en de tomtom op de (fiets)route ingesteld gaan we van start. De beesten van de kinderboerderij waar we als eerste langsrijden bekijken meewarig de kleurige eendenparade.

Met semi-open dak gaan we kriskras, dan weer linksaf, dan weer rechtsaf, hier een splitsing daar een kruising. De honger begint te knagen en we lusten ook wel iets te drinken. Bij een parkeerplaats aan de bosrand bij Beerze parkeren we op een licht plekje. En dan is er koffie.

Door naar Beerzeveld, daar over een ophaalbrug. Immer geradeaus rijden we langs een breed kanaal naar Bergentheim. Over een fietsroute verder naar Kloosterhaar. Niet te verwarren met een fietspad, da’s heel wat anders. Vervolgens worden we het bos ingestuurd. Letterlijk.

Een doodlopende weg, ja als je in een tank zit. Onze eendjes en Dyanes kunnen er gewoon in. Zo smokkelen we ons Duitsland binnen over de smalste grensovergang van Nederland. Ik zoek tevergeefs naar een EU-bord Bundesrepublik Deutschland. De boerderijen langs de zotte straatnamen als Balderhaarweg en Striepe zien er direct buitenlands uit. Toevallig hebben we de paspoorten mee. Heel origineel gaat de route via de Grensweg terug naar Nederland en komen we in Langeveen uit.

Dwars tussen een kerk en bijbehorend kerkhof doorrijdend komen we uit bij een café waar een grote groep zondagsfietsers de weg kwijt is. Wij moeten de Voorveenseweg, een ‘eendenweggetje’, in. Originele benaming voor een bol klinkerstraatje dat overgaat in een zandpad langs de bosrand. Jiehaa! Voor het eerst rijden we een soort ‘off road’ met ons Dyaantje.

Wat verderop stuiten we op een troep eenden en hun bazen. We rijden ineens niet meer incognito: ons bloemendak wordt herkend. Eindelijk maken we kennis met wat mensen achter de namen. Plotselinge commotie: een wesp belaagt Harry, de redacteur van het clubblad. Hilariteit alom wanneer de wespensteek uitgezogen moet worden.

Nog meer zanderige landwegen komen op ons pad, maar wij rijden fijn voorop. Hopelijk hebben de volgers geen last van onze stofwolk.

Een karretje reed langs berg en dal,
de zon scheen helder, de weg was smal,
de eend liep als met vleugels!
De stofjacht zweept zijn ogen blind,
de voerman houdt de teugels.
Ik wens je wel thuis mijn vrind, mijn vrind,
ik wens je wel thuis mijn vrind.

 

We zien koeien, heel veel koeien. Zwarte met een witte cumberband om hun middel, Hollandse Bontekoeien, lichtbruine koeien. En maisvelden, heel veel mais. Weer eens iets anders dan piepers, bieten en rode-, groene- en boerenkool.

Na Tubbergen volgt het Almelo van Herman Finkers. Er is altijd wat te doen en al die stoplichten gaan vanzelf een keer op groen.

Als wij rijden, dan rijden we. Aan de foto’s van medeleden op facebook te zien moeten we toch eens wat vaker stoppen. De plaggenhutten in Hoge Hexel, het schapenkot-café, de klokkentoren we zien ze allemaal vanachter de voorruit. De Manderveense aardbeien en hun Vriezenveense kabouters rijden we voorbij, zonder zelfs maar foto’s te maken.

Eindelijk zijn we in bij Avonturenpark Hellendoorn. Hier moet toch nog het dak dicht, net het laatste staartje van de tocht en het begint weer te regenen. Jammer dat het slotcircuit op de vermaarde Luttenbergring daardoor een beetje in het water valt. Onder moeders paraplu kletsen we nagenietend na met de organisatoren van de rit. Het was een bont avontuur.

en tenslotte:

---