Het is niet alleen goud dat er blinkt |

Zilver, diamanten, en ja, ook goud blinkt je er tegemoet met parels, edelstenen en briljanten gezet in overdadige sieraden. Luxe stoffen als zijde, brokaat en Alençon kant omhullen de slanke paspoppen zonder gezicht of ledematen. Minuscule poppenschoentjes van zijde met onmogelijke hakjes hebben ooit de voetjes van de adellijke Russische dames beschermd tegen scherpe straatsteentjes. Waaiers voor wat koelte gemaakt van hout, hoorn of paarlemoer, met zijde, kant of veren als ware kunstwerken. Wat een weelde.

We zijn in de Hermitage in Amsterdam. Mijn vriendin Lidia en ik zijn van plan onze museumkaarten dit jaar volop te gebruiken. Elke registratie, elke ‘tik’, is toch wat inkomsten voor het museum. Met de toeristendaling en subsidiestops zijn alle beetjes meer dan welkom. En de Juwelen van het Russische Hof tentoonstelling is natuurlijk spekkie voor het bekkie van de ekster zoals ik.

De informatieve audiotour is vakkundig gepromoot, wat helaas ten gevolge heeft dat men heel lang bij het betreffende item blijft staan. Opstoppingen zijn soms het gevolg. We volgen braaf de route, hink-stap-springen van cirkel naar cirkel als een uitgerekt spelletje Twister. Melig worden we wel van die keurige Coronaregels die maar moeilijk vol te houden zijn.

Alle namen en jaartallen vergeten we direct. We vergapen ons aan de chique gewaden. De tonnen wegende sieraden blinken in vitrines, de rest staat op schilderijen afgebeeld. We laten de duistere kant van het Romanov imperium even voor wat het is, verblind als we worden door de schitteringen van het klatergoud. Kettingen tot over de knieën die je vooruit moet schoppen. Broches en boeketjes-houders die je voorover laten kukelen. Rijkdom tot in het bizarre.

De miniemste details wil ik zien, sta overal zowat met mijn neus tegen de vitrine om de fijne insectjes, die de ontwerpers Jérémy Pauzié en later Lalique als kleine grapjes in hun sieraden verstopt hebben, te ontdekken. Sorry, ook wij houden de stroom af en toe op.

In de belendende zalen zijn gesorteerde snuisterijen uit de schatkamers bijeengebracht. Op de bovenverdieping een zaaltje voor hem, een ruimte voor haar, een vitrine vol erotische kunstjes, de een al stiekemer dan de ander. Een zaaltje voor de bruiloft. Eéntje is een kinderkamer. Het hele leven wordt doorlopen tot en met de rouw-haarsieraden aan toe. Tot slot een grote fonkelende tiara op een ronddraaiend plateautje. Hier staan zoveel mensen voor dat ik er geen foto van kan maken. Die zul je zelf moeten gaan zien.

In de museumwinkel koop ik twee magneten voor mijn koelkastcollectie. Het loopt tegen vieren, we zijn het geslenter wel moe. In de binnentuin achter de Hermitage bevinden zich een paar levensgrote beelden door Patrick Visser van schrootmetaal gebeeldhouwd. Het contrast met de glitter van de sieraden kon niet groter zijn. Het hergebruik van materialen is ronduit Humor met een hoofdletter. We ontdekken een moersleutel, fietskettingen, een verroeste schaar. Een Amsterdammertje is een nieuw leven begonnen.

Lidia kust het monster gedag en we zoeken een tafeltje bij Dignita, het brunchrestaurant waar we tussen de middag heerlijk gegeten hebben. In de Hoftuin, ver weg van het stadsgewoel, kun je goed buiten zitten. Als je dan toch naar de Hermitage gaat is dít de geheimtip voor je lunch of koffie met gebak.

Opgeladen en tevreden zoeken we onze gezichtsmaskers op en verdwijnen in de catacomben van de metro Waterlooplein. Volop plannen makend voor nog zo’n gezellige dag.