Hoe vier je Moederdag zonder je kinderen? Een beetje saai is dat wel, toch? Natuurlijk, er komen gezellig lieve appjes vol emoji’s via de mobiel binnen. En een cadeau in het vooruitzicht. Wat heeft het stel nú weer verzonnen?
Freezen. Ik kende de zogenaamde Ice Man, Wim Hof, van horen zeggen. Het idee in een ijskoud bad te springen voor je lol of in je blootje op een ijsberg te gaan zitten mediteren heb ik altijd als voer voor psychologen beschouwd. Gekkenwerk. Niet dat ik me erin verdiepte, maar kou? Doe mij maar een sauna. Spring ik daar desnoods wel in het ijzige dompelbad.
Totdat dochterlief ineens idolaat is. Kou is het helemaal. Kou is ‘de bom’. Kou is gezond en je moet het minstens ééns in je leven geprobeerd hebben. Drie keer raden wat mijn moederdagcadeau is…
Met kromme tenen rijd ik een paar dagen later voor het eerst in mijn leven zélf door Amsterdam. Dat heb ik in die 33 jaar rijbewijs steeds weten te vermijden, maar vandaag is blijkbaar de dag van ‘voor alles is een eerste keer’. Ik pik Yasmin bij haar flat op waarna we dwars door de stad doorrijden naar het puntgaaf gerestaureerde bakstenen Olympisch stadion.
In de ruimtes onder de tribunes zijn nu allerlei bedrijfjes en kantoren gevestigd. Wanneer we de deur van het Freezlab opendoen, wordt mijn blik getrokken naar de glazen achterwand die op de atletiekbaan uitkijkt. Fantastisch, de kinderen mogen weer voetballen. In deze historische ruimte, zouden ze beseffen hoe bijzonder dat eigenlijk is? Welnee, voor de Amsterdamse jeugd is dit gebouw er een als alle andere.
Yasmin trekt me weer bij de les. Mijn bloeddruk moet gemeten worden. Na de autorit van vanmiddag verbaast het me niet dat deze iets hoger is dan verwacht, maar goed genoeg om door te mogen. Bij de kleedkamer pakken we de wollen pantoffels en licht gebreide wollen sokken. In bikini en badjas, met de charmante sloffen aan de voeten dalen we af naar de ijscabines.
De instructeur geeft helder uitleg wat ik kan verwachten. Met handschoenen aan, oorwarmerhaarband op en een mondkapje voor klinkt het ‘kom op Ma, je kunt het!’. Yasmin trekt me in de eerste ruimte, -60 graden Celsius. Hier staan we 20 seconden in, mwah dat is eigenlijk best te doen. Al heel snel klopt de trainer op de deur, we moeten door naar de volgende cabine.
Ik stap er binnen en dan
komt de man
met de
hamer.
BAM!
-110 graden is wel even iets anders. Min honderdtien graden. IJsbad? Dompelbad na de sauna? Dat is hier níets bij. Er valt gewoonweg geen adem te halen. Naar boven hikkend begin ik te snakken, een paniekaanval ligt op de loer. Hijg in het kommetje van mijn handschoenen. Het was me wel verteld, maar de werkelijkheid is niet voor te stellen. Concentreren op ademhaling met een brain freeze is onmogelijk.
Gelukkig heb ik mijn privé coach bij me. Yasmin zingt vrolijk mee met het muziekje, I’m walking on sunshine, ohoh! afgewisseld met ‘het gaat goed Ma, je doet het geweldig’. Jaja. Het zal wel.
‘Anderhalve minuut’ klinkt het bemoedigend door de speaker. Oké. Het zal wel.
Ik krijg nog steeds mijn ademhaling niet onder controle. Vluchten kan altijd. Vast. Het zal wel. De deur kan gewoon open, maar ik kan me niet eens herinneren dat die vlak naast me is.
Er zit niets anders op dan de drie minuten vol te houden. ‘Het gaat prima Ma, je doet het goed!’ Ik voel mijn benen onder me letterlijk in pap veranderen, mijn knieën knikken onder me vandaan maar ik blijf staan. ‘Drie, twee, één!’ Yasmin pakt mijn hand, ik zie niet waar ik heen moet. Ze doet snel de deur open en ik wankel naar buiten. Dan mogen mijn benen echt verslappen, ik zijg op het eerste het beste stoeltje ineen.
Drie minuten. Nooit geweten dat die zo lang konden duren. Yasmin en de trainer zijn trots op me, ik heb het volgehouden. Alsof ik een andere keus had! Opgelucht haal ik weer voluit adem. Trots op mezelf dat ik heb volgehouden ben ik niet. Ik kon gewoon niet anders, dus wat is er om trots op te zijn?
’s Avonds gloei ik genoeglijk. Het heeft toch wel wat, dat freezen. Het was een letterlijk adembenemende ervaring en een heerlijk dochter-moederdagje.
Meer informatie, zie:
Kopfoto: moederdagcadeau per post naar Thailand, 2018.
Dankjewel kinders!
fonkelingeninhetzand.com 