De één droomt ervan de wereld rond te fietsen. De ander droomt niet verder dan Portugal. De één wil naar Costa Rica, de ander naar Myanmar. Dromen van ver weg van hier te zijn, terwijl anderen dromen van eigen huis en haard. De één droomt van een Porsche, de ander wenst zich een babyblauwe Fiat 500 uit 1960. Een mens heeft altijd wat te dromen. Zo ook wij.
Lang geleden moesten we met spijt in ons hart de total-losse Citroën Dyane naar de sloop brengen. Ooit, ooit! Beloofden we onszelf, komt er weer een. Voordat het zo ver was, gingen de jaren voorbij, waarin wetten in de weg stonden, en praktische bezwaren. Veiligheid, snelheid, betrouwbaarheid. Er moesten drie kinderen in vastgesnoerd kunnen worden, een verhuiswagen vol vakantiespullen kunnen trekken. Oja, en liefst ook nog zuinig rijden. De droom bleef, de droom van ‘ooit…’
Jaren zijn voorbijgegaan. Het ‘ooit’ komt ineens snel dichtbij. Praktische bezwaren worden opgeruimd, wetten staan niet meer in de weg. Stiekem en openlijk worden websites afgestruind, tijdschriften met klassiekers en oldtimers doorgebladerd. We hebben de tijd, toch?
Bij ons gaan de dingen alleen altijd een beetje anders. Een zonnige middag, een mailtje, een telefoontje, 200 kilometer rijden op dezelfde avond. In de Achterhoek worden we enthousiast welkom geheten door een zwarte hond. We zien talloze oldtimers in min of meer originele of geheel gerestaureerde staat in alle hoeken van het erf geparkeerd staan. Net zo enthousiast als zijn hond schudt Jos ons de hand. Hij handelt in Fiat 500’s, die hij opknapt, restaureert en weer verkoopt, of verhuurt voor het televisieprogramma ‘De Kist’. Een Citroën is letterlijk voor hem een vreemde eend in de bijt. Jos staat versteld van de reacties die hij kreeg na het plaatsen van zijn advertentie, er zijn nog drie gegadigden na ons.
We worden meegetroond langs de Fiatjes naar de blauwe Dyane. Ik zeg Eend, maar word telkens gecorrigeerd. De auto ziet er exact zo uit als op de foto’s in de advertentie. De kleur is iets feller blauw dan onze oude, maar hé, blauw is blauw. Natuurlijk is het een auto van 40 jaar oud, met ouderdomsvlekjes maar zonder kwaaltjes. Starten en rijden. Eén mailtje, één telefoontje, 200 kilometer rijden en de droom is ineens tastbaar. Hier staat-ie vóór ons , in levende lijve. Soms moeten de dingen gewoon zo zijn.
De deal is gauw rond, overmorgen wordt de auto gebracht. In de gloria rijden we terug naar huis, twee uur over het asfalt met een prachtige zonsondergang in honderdduizend kleuren recht voor ons.
Nostalgie…:
En dan nu…:
fonkelingeninhetzand.com 