Wat een gekke gewaarwording. Een gevoel van anticlimax gaat er vandaag door me heen. Vorig jaar optimistisch in het zeewater gesprongen: een nieuwjaarsduik om af te rekenen met alle negatieve woede en het verdriet van 2017, het was klaar. Nieuwe spannende plannen in het verschiet, nieuwe onbekende avonturen te beleven, we gaan ervoor, we dóen het gewoon. Een letterlijke sprong in het diepe.

Met weemoed kijk ik terug op het enthousiasme waarmee ik het onbekende jaar tegemoet ging, de positieve spanning die overal aan vooraf ging.

Het was een prachtig jaar, 2018. We hebben inderdaad mooie avonturen beleefd en afgerekend met woede en verdriet. Nieuwe plannen gemaakt voor de toekomst, dat ook.

En nu? Nu is het dan 2 januari 2019. Een datum voor een nieuwe start, voor het volgende avontuur. Een heel nog blanco jaar ligt voor me: om te ondernemen, mooie dingen te doen voor anderen, mezelf te ontwikkelen, iets op te bouwen. Van dromen naar doen. En toch is daar dat gekke, ondankbaar lege gevoel van: is dat alles?

De kerstboom is de deur uit, de oliebollen zijn oudbakken, de puzzel is af en het huis is leeg en stil.

Even schijnt hoopvol de zon. Voordat ik mijn jas aan heb, is echter de lucht weer donkergrijs dichtgetrokken. Lopen ga ik, in het licht langs het water, de haven, het ijsbaanbosje. De harde wind waait de muizenissen uit mijn hoofd.

En morgen? Morgen ga ik hard aan de bak om stap voor stap alles wat er bij het nieuw op te zetten bedrijf komt kijken vorm te geven.

Het komt allemaal goed. Vertrouwen, dat wordt mijn motto voor 2019.

---