We kunnen nu stappen gaan maken, kleine stapjes in de gewenste richting. Het één kan pas geregeld worden na het ander.
Vertrek datum geprikt en tickets geboekt.
Internationaal rijbewijs bij de ANWB gehaald.
Visa kun je pas aanvragen wanneer je een retourticket kunt aantonen.
De hele exercitie van voorbereiding is één lange zen-oefening in geduld. Geduld, geduld en nog meer geduld. Na een paar weken geleden het besluit genomen te hebben, lijkt de tijd nu te kruipen.

Onze hele doopceel moet gelicht worden. Diploma’s, aanstellingspapieren, referenties van de vorige werkgever zelfs, moeten gekopieerd en geparafeerd worden. Kopieën van onze paspoorten -alle 36 kantjes per paspoort en ook weer allemaal stuk voor stuk geparafeerd-, kopie rijbewijs en internationaal rijbewijs, onze trouwakte. Die trouwakte hebben we natuurlijk niet, alleen een trouwboekje van bijna 30 jaar oud. Je kunt wel zoveel zeggen, maar hoe bewijs je dat je na al die tijd nog steeds getrouwd bent? De akte moet worden opgevraagd in de gemeente waar we ooit in het huwelijk getreden zijn, niet daar waar we nu wonen. Gedoe.

De stapel papieren groeit en groeit, iedere dag komt er opnieuw iets bij ter aanvulling van gevraagde bewijslasten. En dan schijnt een visumaanvraag voor Thailand nog wel zo eenvoudig te zijn.

Eindelijk zijn al de benodigde paperassen binnen om naar het consulaat te gaan. We maken er een uitje van. Ruim op tijd vertrekken we naar Amsterdam. Onderweg is het mistig. Dat houdt bijna automatisch in dat de spitsstroken gesloten zijn, waardoor de snelweg muurvast staat. Tomtom zegt optimistisch op 108 minuten vertraging te rekenen. Alternatieve routes zijn eveneens volgelopen. We sluiten achteraan bij de file aan en zien wel waar het schip strandt. Na 20 minuten stapvoets rijden, zijn de spitsstroken blijkbaar weer open gesteld: ineens zijn alle rijen blik opgelost en rijdt het aardig door.

We zetten de auto in de bekende parking onder het Museumplein, tegenover het Concertgebouw. Het consulaat is gevestigd halverwege de Lairessestraat, een flinke tippel langs prachtige gevels en panden. Geen straf in de voorjaarsochtend zon. De visumafdeling zit in het souterrain van het consulaat, trapje af, hoekje om. Het is er niet druk.

We dénken dat we alles in orde en bij ons hebben, maar dan begint het pas. De vooraf zo braaf ingevulde formulieren blijken van de Thaise ambassade in Den Haag te zijn. We worden naar een tafel gestuurd om de hele boel over te pennen. Dat het exact hetzelfde formulier is met dezelfde logo’s en indeling met enkel een ander adres erop mag de pret niet drukken: het is wat het is.

We kunnen geen multiple entry visum aanvragen en alleen een visum voor drie maanden. We zullen in Thailand langs een immigratiekantoor moeten om dat allemaal te laten omzetten. Ook dat is wat het is.

Vervolgens hebben we dom genoeg niet de kopieën van de paspoorten bij ons en ter plekke is er geen kopieerapparaat voorhanden. Gelukkig vragen we net bijtijds of we contant moeten afrekenen, zodat we langs de pinautomaat kunnen gaan en niet voor een tweede keer op pad gestuurd hoeven te worden.

Een buurtsupertje wijst ons wijd weg naar een copyshop op de Amstelveenseweg. Ik wist niet eens dat die dingen nog bestonden.

Bij terugkeer blijkt eindelijk alles compleet en in orde. De contanten worden overhandigd, de paspoorten inclusief visa worden aangetekend geretourneerd. Weer een stapje dichterbij vertrek geregeld.

Om half 1 thuis. Gauw aan de koffie met gebak, we snakken ernaar.

---