Denk nou niet na het lezen van de voorgaande schrijfsels dat het deze maanden alleen maar kommer en kwel was. Integendeel. Elke dag blote voeten en niet meer dan een t-shirtje. Elke dag de pui opengooien en buiten ontbijten met zeezicht. In de vroege morgen naar het dak om in alle rust mijn baantjes te trekken als de zon scheen. We hebben ontzettend veel meegemaakt. Heel veel geleerd, gelachen en genoten.

Maar er ontbrak ook wat. Het vertrek naar Thailand, afscheid van velen, afscheid van alles wat zo normaal en gewoon is. Als je vraagt: ‘wat miste je daar?’ kom ik in eerste instantie echt niet op drop of hagelslag, hoewel ik me al kan verheugen op een grote kop cappuccino met een dik brok speculaas wanneer we terugkomen.

Ik miste vooral ‘mijn’ mensen, goeie vrienden, familie. Even wat gezelligheid of gewoon een knuffel delen. Ik miste het om voor iemand iets te kunnen betekenen. Ik miste het ergens deel van uitmaken, ergens bij horen. Van, zo makkelijk uitgesproken, ‘natúúrlijk houden we contact!’ kwam in praktijk, door tijdsverschil en de verschillende uit elkaar lopende levenswegen, weinig terecht. Wat ik niemand kwalijk kon nemen, ik had hier immers zelf voor gekozen.

Ik miste de verandering van de seizoenen. Op het balkon op de tiende verdieping was het, dag en nacht, altijd 30 graden. Hooguit een graadje meer of minder, meer variatie zat er niet in. In de bomen en bloemen beneden me, er veranderde nooit iets. De bomen verloren wel blad, maar maakten tegelijkertijd nieuw blad. Er waren wel bloemen uitgebloeid, maar tegelijkertijd bloeiden er weer andere. Geen verandering. De natuur, hoe woelig ook, leek feitelijk stil te staan. Nooit één keer gewoon een kleurige opwekkende regenboog gezien. Wat je al niet kunt gaan missen….

Ik miste het gemak van communicatie. De taal. Het gemak van dingen regelen en georganiseerd krijgen. Tuurlijk, dat kon in Thailand ook. Je ‘Grab’de een cab of brommertaxi en met handen en voeten kwam je overal een heel end. Maar eenvoudig iets duidelijk maken was er niet bij. Ik miste de taal, het voeren van een, al dan niet zinnig, gesprek. Zelfs met gebaren en visuele expressie kwam ik bij de lokalen niet veel verder. Al te vaak werd het stereotype bevestigd dat Thai overal ‘ja’ op antwoorden al verstaan ze er niets van of bedoelen ze ‘nee’.

Ik miste muziek, concerten, theater. Leve internetradio, radio4, allegro of youtube. Stom nostalgisch met Jip en Janneke mee-blèren, Otje, de Miesmuizers. Totaal niet te rijmen met de omgeving, maar wel leuk.

We gaan weer naar huis. Dan zal blijken wat ik ga missen van hier, waar ik misschien heimwee naar zal voelen. Het was goed zo.

---