We gaan naar Muang Boran, oftewel Ancient City, in de buurt van Bangkok. ‘Dichtbij’ noemen we dat, dichtbij genoeg voor een dagtrip in elk geval. Nog altijd 2 – 2,5 uur rijden, inmiddels lijken dat gewone afstanden te worden voor ‘in de buurt’.
Ancient City is een openluchtmuseum, ongeveer in de vorm van Thailand. Veel aspecten van de Thaise oudheid en de verschillende vorstendommen, tijdperken zoals Lanna, Sukhothai, Ayutthaya en Rattanakosin zijn nagebouwd en opgesteld in de regio’s waar ze oorspronkelijk stonden.
Wanneer je na de elevated highway, zoiets als een lange, heel hoge A5, een afslag neemt, zit je direct midden in een dorp. Of stad, wijk, weet ik veel. Op de gok stuur ik Gijs het goeie bruggetje over en komen we keurig bij de ingang uit. Heel sportief besluiten we te gaan fietsen. Op de plattegrond prikken we wat dingen eruit die we willen bekijken en zetten de voeten op de trappers. Wind in de haren.
We zien paleizen en tempels. Huizen van welgestelde mensen, waar elke kamer zijn eigen functie heeft in een apart huisje rondom een centrale ruimte. Mooie details als hout-gesneden daklijsten, Chinese waterpotten en vijvers, altaartjes, bewerkte hemelbedden en nog veel meer.
We zien de floating market die niet zozeer meer drijft maar waar handel wordt gedreven in hutten die op palen in het water staan. De platbodems die in vroeger tijden als marktkraam of eet-stalletje gebruikt werden, liggen doelloos aan steigers vastgemaakt.
Een rondje door dit ‘dorp’ toont een ingewikkelde mengelmoes van loopplanken en huisjes en… een kerk. Op de plattegrond van Ayutthaya uit 1350-1760 is te zien dat er een Dutch Village is, een Portugese Village, een China Town, een Japanese Village, dus waarom niet ook een replica van een christelijke kerk?
Na al die plankieren die kriskras met elkaar in verbinding staan ben ik totaal de weg kwijt en fietsen we er een beetje ongecoördineerd op los. Ik fotografeer de borden bij de bezienswaardigheden zodat ik na afloop kan achterhalen wat ik allemaal gezien heb.
We bezoeken de Kwan Yins in een nieuwer stuk van het park, waarna we terugsteken naar het oudere gedeelte. Inmiddels zijn we in Noord Thailand aangekomen.
De replica van de Wat Yet Jod is zo totaal uit verhouding getrokken dat het een karikatuur is geworden. De viharn met de zeven chedi’s is een replica op willekeurige schaal, de devata’s gekopieerd in ruwe, bijna originele, grootte. Er kunnen maar een paar devata’s op elke richel staan, een lachwekkend gezicht. Zo erg dat ik er slechts één enkele foto van maak, terwijl ik de hele dag in het wilde weg raak geklikt heb. Veel detailfoto’s merk ik overigens, weinig van de complete bouwwerken.
Ook aan de noordkant van het park worden nieuwe dingen bijgebouwd. De ‘berg’ Si Sa Ket is daarentegen aan verval onderhevig. Het begint hier zelfs even te spetteren, wat een gekkigheid.
We komen bij een ‘muziektent’ in een theatraal paviljoen. Er staan drie grote trommels, die uitgeprobeerd moeten worden. Wat verderop langs een fietspad staan een aantal chedi’s, min of meer op schaal, uit diverse periodes. Dat is een mooi gezicht, al ben ik na een stuk of wat mijn concentratie alweer kwijt. We fietsen al een paar uur en zien zó veel.
Nog een tempel. Even op de bel slaan. We zijn tempel-moe, oudheid-moe. Algeheel moe. Opgelucht leveren we de fietsen in, we koken zo langzamerhand. Met twee colaatjes laten we ons in de airco van de auto op de zachtere stoelen vallen. Eerst afkoelen voor we de lange terugreis aanvangen.
PS: bij de fotoselectie staat steeds een link naar de bijbehorende beschrijving op de website van Ancient City.
↓27. Sampet Prasat Throne Hall, Ayutthaya Binnen mocht er helaas niet gefotografeerd worden.
↓106. Kwan Yin performing a miracle
↓58. Wihan of Wat Chiang Khong
↓72. Si Sa Ket Cambodja stijl, vroege Angkor Wat stijl zeg maar.
↓94. Ancient Theatrical Pavilion
fonkelingeninhetzand.com 