Doorbordurend op de laatste alinea van het vorige verhaal, is dit een story van de plestik soep. Milieubewust als ik allesbehalve ben, moet mij zelfs opvallen dat het aspect ‘milieu’ hier in Pattaya erg weinig prioriteit heeft. Ik ontkom er niet aan de hand in eigen boezem te steken en vergelijkingen te trekken.

Het nieuws op 8 mei 2018 in Nederland. ‘Europa wil een verbod op plastic wattenstaafjes, plastic borden en bestek en op stokjes waaraan ballonnen worden vastgemaakt. […] De Europese Commissie wil dat de lidstaten in 2025 90 procent van alle plastic flessen inzamelen, mogelijk door middel van statiegeld. […]’. (bron: NOS)

Plastic is niet, zoals we op school altijd voorgeschoteld kregen, in 50 jaar vergaan. In zee wordt het afgebroken tot steeds kleinere bolletjes, microplastics, die als een magneet gifstoffen en zware metalen verzamelen. Wat vervolgens door zeedieren en koraal wordt opgenomen die daardoor afsterven. Ga maar eens na hoe we hier, onwetend en ongewild, vroeger aan meededen. En nu?

De baai van Pattaya ligt bezaaid met afval. Zwemmen tussen het vuilnis, kwallen en dooie vissen: mij niet gezien. De algemene smoes van de bevolking is: ‘dat komt door de Chinezen’ of ‘dat komt uit Bangkok’. Net hoe de wind staat zeker? Wanneer begint Azië eens wakker te worden?

Ik zie ergens de slogan: ‘gebruik geen plastic en red vandaag een schildpad’. We hebben nog een lange weg te gaan…

In de supermarkt wordt bijna elk product in een apart draagtasje gestopt, de zwaardere spullen en flessen krijgen een zakje extra eromheen. Klapkratten worden niet verkocht. Nergens te vinden. Ik heb een grote keukenlade vol met plastic zakjes die we, net als vroeger op de camping, als vuilniszak hergebruiken. Nadat ik deze gevuld heb met nog meer plastic zoals water- en colaflessen zonder statiegeld, en in de gele container in de traphal gedumpt heb, kan ik niet garanderen dat met dit afval zorgvuldig omgegaan wordt.

Die gele containers worden dagelijks geleegd, maar wat er daarna mee gebeurt? Er wordt geen afval gescheiden. Papier, glas, plastic, batterijen, blik: alles op één grote hoop. We hebben de zogenaamde ‘stortplaatsen’ gezien. Alles wordt op een vuilnisberg of in een kuil geknikkerd. Is die vol, past er nix meer bij? Dan zoeken we een andere plek om een nieuwe stortplek te beginnen. Of: ach, deze lading is niet zo groot, die kan wel hier in de berm gemikt worden. Hier gelden misschien wel regels voor, maar die worden nageleefd noch gehandhaafd.

Tegen een rietje kun je ‘nee, dank u’ zeggen. Een plastic zakje kun je weigeren, wat vaak niet begrepen wordt waarna de spullen met zakje en al in je boodschappentas gestopt worden. Hopeloos.

Flesjes en glasscherven, plastic bekers en styrofoam bakjes herinneren aan een uitgebreide maaltijd of een snel tussendoortje. De straten en stranden bezoedeld door wat mensenhanden laten vallen. Achter je kont opruimen? Mai pelai, niemand doet het dus waarom zou je je druk maken?

Na de picknick geen
rozengeur of schone schijn
maar zooi in het zand.

 

12-04-18

 

 

Bij Khao Yai zagen we hoopgevend dat dat ook anders kan: in plaats van wegwerpmateriaal te gebruiken werd het mepal campingservies en bestek op een afruim-balie verzameld en afgewassen.

Ja, de meeste bronwaterflessen hebben nu geen plastic capsuletjes meer om de doppen heen. Het begin is er, kleine beetjes helpen. Maar zijn die vele, vele plastic tasjes die je bij de supermarkt krijgt een keer bespreekbaar? Is bijvoorbeeld statiegeld op glas of petflessen ook niet eens discutabel?

Of zijn Nederland en Europa doorgeschoten met wetgeving en milieu eisen? Een zijsprongetje:

Nederland doet zenuwachtig over oldtimers en een dieseltje hier of daar, auto’s van vóór het jaar 2000 en vrachtwagens worden geweerd uit de binnensteden: milieuzones als heilige melkkoeien. Handhaving door middel van camera’s en boetes zal zeker geschieden is de waarschuwing.

En hier? Hier gaat alles de lucht in. ’s Morgens om 8 uur staan de straten al blauw van de uitlaatgassen die in wolken uit de slecht onderhouden bussen walmen. Vrachtwagens verblinden ons vaak met roetzwarte rook, om van de barrels van opgevoerde personenauto’s maar te zwijgen. Milieu lijkt in Thailand een vies woord.

Hoe hypocriet kan echter ook Holland met al haar regeltjes zijn: dreigend watertekort en droogte, maar bij 34 graden Celsius als reclamestunt een dorpsplein mogen volstorten met ‘echte’ sneeuw. (Bron: Omroep Brabant).

Weer terug naar de plestik soep: Radio 4 weet me te vertellen dat de Nederlander, oh schande!, nog 51 plastic tasjes op jaarbasis gebruikt. Foei. Zelfs ‘op de markt in Naarden’ krijg je ze nog aangeboden. Foei foei foei. En dat terwijl na Marokko, Kameroen en Kenia ook Chili nu is overgegaan tot een verbod op plastic tasjes.

Ik zeg nix, ik zit hier met schaamrood op de kaken nog steeds tig tasjes per week erdoorheen te werken. Ondanks mijn ouderwetse boodschappentas.

---