De moppermodus van de afgelopen dagen zat, maan ik mezelf tot actie. Nouja… actie?

Laat ik beginnen met naar het strand te gaan, een endje lopen tot er wat fijner zand ligt en schaduw te vinden is om mijn matje neer te leggen. Let vooral op het woord ‘schaduw’. En daarna ga ik het voor het eerst gewoon dóen.

Tot nu toe heb ik alle massages afgewimpeld, nu wil ik het eindelijk weleens proberen. Denk nou niet dat die massages er puur voor de lol van de buitenlanders zijn. Afgezien van de honderden salonnetjes in de stad, staan in de shopping malls her en der massagestoelen of massagestands waar de Thai tussen het boodschappen doen door veelvuldig gebruik van maken. Europeanen worden graag open en bloot op het strand in vreemde bochten gewrongen. Gewoon, omdat het kan, waarschijnlijk.

Bij het tweede stalletje word ik aangesproken, dus vooruit met de geit. Ik begin voorzichjes met een ‘foot massage’.

Ik ga op mijn rug op het matje liggen en geef me over aan de dingen die komen gaan. Er wordt zorgvuldig een dunne, zachte katoenen sarong over me heen gevlijd. Mijn voeten worden losgeschud en ingeolied, waarna de rechter als een baby ingebakerd aan de kant gelegd wordt.

De massage beperkt zich niet tot de voeten. Het hele linkerbeen tot en met de heup wordt gekneed, geduwd, gewreven, gepord en in allerlei pijnlijke vormen getrokken. De man gooit zijn hele gewicht in de strijd om het mijne dubbel te kunnen buigen of op te rekken, met inventief gebruik van zijn knieën, ellebogen, voetzolen en vingerknokkels. Ik houd mijn ogen stijf dicht, ik wil niet weten hoe ingewikkeld het eruit ziet.

Dan is de andere kant aan de beurt, ik weet nu een beetje wat ik kan verwachten. Volgens mij lig ik er af en toe tamelijk onbetamelijk bij. Ik ben een stijve hark, al mijn gewrichten en spieren proberen uit alle macht tegen te werken. Mijn benen heb ik nog nooit langs mijn oren kunnen leggen, dacht je nu dan wel? Een uitdaging om te ontspannen en te vertrouwen. Adem in, adem uit.

Oké, de benen zijn klaar en nog is het feest niet over. Mijn schouders, armen, polsen tot en met de vingertoppen krijgen eenzelfde behandeling. Dan volgen nek, hoofd en oren, het betere werk. O jongens, ga daar nog maar even mee door…

Helaas, ik moet gaan zitten. Ik vouw mijn benen in kleermakerszit voor een paar laatste poeren in mijn schouderbladen en een nieuwe poging ‘dubbelvouwen en 180 graden om mijn eigen as wringen’: mijn armen achter mijn hoofd, de zijne daar van achteraf doorheen omhoog, één knie tegen mijn schouder en een andere voet houdt mijn been op z’n plek. En dan proberen te blijven ademhalen, terwijl mijn linkerschouder naar mijn linkervoet naast mijn rechterbil geduwd wordt.

We lachen maar eens naar mekaar, het is voor de man vast ook geen makkie om dit blok beton in beweging te krijgen.

Na mijn benen nog een keer uit de kom en mijn tenen uit hun kootjes getrokken te hebben, is het voorbij. Mijn mobiel vertelt me dat de hele exercitie meer dan een uur geduurd heeft, maar ik ben alle besef van tijd kwijt.

Wanneer mag ik weer?

---