Songkran – dag 5
Na gisteren, Songkran dag 4, als vanouds de hele dag achter de computer gelummeld te hebben, verzinnen we voor vandaag een tourtje naar een paar mooiere stranden wat verderop bij Nang Ram, Satahip.

De navigatie doet zijn best, maar loopt steeds iets achter. Domweg rijden we achter het verkeer aan, dwars door militair gebied. Heel irritant dat ik, lettervreter, niet kan lezen wat er op de borden staat. We rijden prompt verkeerd, staan ineens midden in de haven oog in oog met een groot grijs marineschip. Oeps, foutje. Nog een afslag gemist.

De stranden, tenslotte gevonden, zijn omzoomd met dennenbossen en bodhi-bomen. We nestelen ons met de handdoeken op een mooi plekje. Vanonder de bomen zien we een uur later de bui naderen. Ach, natter dan met Songkran zullen we niet worden. En de foto’s zijn spectaculair, zeg nou zelf.

Inmiddels weten we, wisten we, hadden we kunnen weten dat buien hier van nix op alles losbarsten. Motregen is een onbekend fenomeen. Een grijs watergordijn komt over zee aan land. Laten we maar een endje verder rijden, kijken waar we uitkomen.

Songkran wordt hier nog levendig gevierd. Gelukkig zitten we dit keer in een gesloten wagen als de dames hun emmers leeggieten, de waterpistolen alweer in de aanslag voor de volgende lading.

Gewoon in het midden van nix, pal langs de snelweg treffen we een restaurantje met de slogan ‘Good veggie. Good life’ waar we voor een habbekrats lekker eten voor we de weg naar huis vervolgen.

De buien ook in onze buurt aan land. Dikke druppels vallen als een waterval loodrecht naar beneden, de straat in een wildwaterbaan veranderend. Het begint serieus te onweren, een flits en een knal tegelijkertijd, die zal vast hierachter in een flat zijn ingeslagen. Ik ga maar naar binnen, het kan nooit lang duren.

De brulboeikikkers gaan tekeer als we later op de avond weer op het balkon zitten.

PS: Als je nou dacht dat Songkran hiermee afgesloten was? Vergeet het maar. Het gaat nog dagen door.

Dag 6 zit ik met het gedreun van beatboxen in de straat op het balkon. Uit pure arremoei ga ik me maar een keer met het huishouden bezighouden: vegen, dweilen, stoffen, de was -met de hand!- doen. Gijs is ’s avonds minstens een uur langer onderweg en heeft de grootst mogelijke moeite om terug de wijk in te komen. Hele delen van Naklua zijn afgezet met festiviteiten.

Dag 7, ik begin het al aardig zat te worden, heeft het gebouw naast ons een lunchbuffet met muziek. Het gedreun galmt tussen de flats omhoog. Thaise disco: geef mijn portie maar aan Fikkie.

---