Bij het tekenen van het huurcontract zijn er een paar voorwaarden gesteld die door de huisbaas in orde gebracht gaan worden. De bank is namelijk uiterst vuil van andermans vuil, op het balkon staat een soortement ligbed waar ik niet meer vanaf kom als ik er al in geslaagd ben er ordentelijk in te gaan liggen en in de woonkamer staat een ‘koe’: een maf, designerig soort ligstoel met een koeievel erop. Ook al niet mijn smaak, een ruimtevreter die er niet uitziet en niet eens lekker zit. Of ligt. Waar dat ding ook voor bedoeld mocht zijn. De twee overbodige ligbedden moeten worden weggehaald en de bank zal schoongemaakt worden. De bank waar we nog niet op gezeten hebben overigens, we zitten altijd buiten. Het zijn vast rare wensen, maar daarvoor zijn wij dan ook rare farang.

Vandaag heb ik huisarrest: vandaag is de dag dat die klusjes eindelijk opgepakt gaan worden. Een dame klopt aan en komt met twee mannetjes heftig buigend, knikkend en wai-end binnen: ‘sofa cleaning, yes?’ Volgens mij is die ‘sofa’ gewoon een Ikea Klippan bank, waar je de bekleding van af kunt halen en los kunt wassen, maar this is Thailand dus te simpel gedacht.

Het hele, pas ingerichte, balkon moet weer leeggehaald worden, de grote bank wordt naar buiten getakeld en ik word naar binnen verbannen. Sjongejonge. En hoezo was het appartement voordat we erin trokken ge-deep-cleaned? Daar waar de bank net stond is de vloer groezelzwart. Jegh.

Met borstels en een grote waterzuiger wordt het ding buiten onder handen genomen. Het balkon komt blank te staan. De dame is hem gepeerd, die denkt ook, laat de mannen eens een keertje schrobben. Intussen zit ik mooi binnen. Dit stukje te typen inderdaad.

Na een uur boenen wordt er een grote windturbine in de kamer aangezet om de kussens en losse onderdelen te drogen. Aangezien de voordeur -ik zit pal in de kijker- en de pui allebei openstaan, tocht het flink door. Stel je daarbij die blazende aardappeldroger voor en je hebt het beeld compleet. Wapperende haren, kippenvel op m’n kuiten, fladderende schrijfblokken… tijd voor koffie.

Weer een paar uur later: de mannen zijn gaan eten. Eentje komt er terug en… gaat op de vloer liggen slapen. ‘Dat vinden wij niet raar, dat vinden wij heel bijzonder’. Maar ja, wat moet je anders doen in de tijd dat het duurt voordat de bank droog is? En ik heb iets om over naar huis te schrijven.

We krijgen gezelschap van de internet guy. Nu heb ik twee mannetjes met groen shirt van de cleaning service en een mannetje met een oranje shirt van de internet provider in huis. De hele woonkamer staat op z’n kop, het wordt aardig vol in het boetje, maar we blijven lachen.

Eind van de middag is alles voor elkaar, de bank staat op zijn plek, het balkon is gedroogd, de kamer gedweild, de wifi eindelijk aangesloten. De ligbedden zijn weggehaald, er is ineens een boel ruimte. Opgelucht zwaai ik iedereen uit, ik ben weer alleen.

---