Bekaf zijn we, na een hele morgen woningen kijken met ene Ning.
Ik zal jullie de meeste details besparen, behalve deze: we worden lekker gemaakt met een één-slaapkamer appartementje op de 29e verdieping in Wongamat Tower.
Een uitzicht waar ik een moord voor zou plegen. Het interieur is gloedjenieuw, goed verzorgd, modern, licht. In één woord schitterend.
Helaas is de huur ver boven het beschikbare budget. Al zouden we een beetje van de prijs af kunnen snoepen, dan nog niet. Het kan allemaal ook te gek.
Maar tjeminee, ik ben nu al verpest door dit idee….

Het is grappig wat er gebeurt als je huizen gaat zoeken. Op internet zijn 5 miljoen woningen te vinden. Om en nabij, ik kan er een tiental naast zitten.
Om te beginnen ga je sorteren op de gewenste wijk en daarna op vraagprijs. Dan valt meer dan de helft al af.
Nog verder schiften: sommige woningen worden via drie of vijf verschillende makelaars aangeboden, met bijzondere prijsverschillen. Of je ziet exact dezelfde foto’s bij verschillende condominiums.
Als je probeert afspraken te maken voor bezichtiging, is de woning ineens niet meer available, of is de owner niet te pakken te krijgen of blijkt het toch, hoewel het tegendeel op internet staat, alleen voor long-term verhuurd te worden. In Thailand is echt alles mogelijk, vooral dat wat je niet verwacht.
En als je er dan een paar hebt uitgezocht en gaat kijken, dan moet je gaan bepalen wat je nu eigenlijk écht nodig hebt. Twee slaapkamers? Dan krijg je minimale uitstraling, ‘building view’, slecht onderhoud, weinig beveiliging, lage verdieping. Eén slaapkamer komt al meer in de buurt. Klasse, sea view, onderhoud, hoge verdieping: overal hangt een prijskaartje aan.
Kwaliteit vinden we meer bepalend dan de ruimte en het aantal kamers. Ervaring leert nu al dat ik zo veel en zo vaak mogelijk buiten of op het balkon zal bivakkeren. In de hoop dat het regenseizoen vooral ’s nachts plaatsvindt.

Om er zeker van te zijn dat we qua wijk de goeie keuze maken, rijden we ’s middags naar de andere kant van Pattaya, Jomtien. Dit zou een mooier, ruimer opgezet, schoner gebied zijn met betere stranden. Dat klopt in zoverre dat we hier in de echte badplaats komen. Bredere wegen, veel heet asfalt onder je voeten -mijn teenslippers smelten nog net niet-, veel westerse restaurantjes, grote hotels, condominium buildings in redelijke staat tot zeer luxe, souvenir shopjes. Het strand is volgestouwd met strandstoelen, bijna mediterraans toeristisch.

Het waait enorm hard, flinke golven, mooie zee. De taxi-speedbootjes naar de eilanden worden met tractoren uit het water getrokken. Echt een middagje uit, blaren op de voeten en korte pootjes.
Het feit dat Gijs hiervandaan elke dag één tot anderhalf uur extra reistijd kwijt zou zijn, en dat er van rust voor mij op deze plek weinig sprake is, geeft de doorslag. We hoeven hier in elk geval niet op huizenjacht.

We zijn ruim op tijd terug voor de zonsondergang op het strand bij het hotel. Prachtig. De hotelinternetverbinding heeft helaas te weinig capaciteit zodat ik niet met mijn filmpje kan bewijzen dat de zon echt praktisch binnen een minuut achter de horizon verdwenen is. Deze foto’s geven een aardige impressie.