Op de Gooise heidezandgrond ben ik opgegroeid. Eenmaal wonend op de vette klei in de polder probeer ik zo vaak mogelijk naar de Noord-Hollandse kust te rijden om te lopen, te lopen en uit te waaien.

Zzzannnd. Is het de zangerige Z? Of de neuriënde ɑ-klank die met de n samensmelt? Een zacht-zoemerig resonerend woord in elk geval. Gek genoeg geldt in veel andere talen voor het woord zand net zoiets, op min of meer dezelfde frequentie: Sable. Sand. Sabbia. Arena. ทราย (thrāy).

De titel van de website is te danken aan glitterzand, de schitteringen op het strand, vonken-schietend in het zeewater van de Middellandse Zee bij Cavalaire. De golven flitsen in het zonlicht, fijne scherfjes mica in het zand plakken zich op je voeten vast en ’s avonds bij de campinglamp glimmen die flonkeringen nog op, als herinnering aan de zonovergoten vrijheid.

Ik hou van zand, verzamel het uit alle windstreken. In de tuin staat een kleine zandbak om een ‘strandwandeling’ in de tuin te kunnen maken. In de boekenkast staan ettelijke flesjes met zand van verschillende stranden, van Noord-Holland, Zuid-Frankrijk, Thailand, tot zelfs Zuid Afrika. Van stug en hard, grof zand, korrelig en prikkend door de koraalrestjes die erin zitten tot wit bounty-strandzand heel fijntjes, licht je voetzool schurend, waar je de wuivende palmbomen uit de reisbureaureclames bij kunt voorstellen.

Ik zou wel met een microscoop de verschillende structuren willen onderzoeken, als ik zou weten waar ik op moest letten. Zie je dan door het oculair het gevoel onder je blote voeten, het kriebelen tussen je tenen, liefkozend en zacht, uitvergroot op het objectglaasje?

Zand. Het woord alleen al zingt de klank van vrijheid.